کد مطلب:1613 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:13

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

در نامه قبلي از مشاجره پدر با مادرم گفتم. مرا به بي اعتنايي توصيه كرديد، ولي فكر نمي كنم اين موضوع صحيح باشد، چون تنها فرزند خانه من نيستم. به نظرم تا اخلاق پدر اين باشد، درد سر ما نيز وجود خواهد داشت. با اين معضل چه برخوردي كنم؟

خواهر سيمين اجارودي، از اظهار لطف شما تشكر مي كنيم. در نامه قبلي، به طور مفصل،راهكارهاي بدون رفت از معضل ناسازگاري پدر و مادر را مطرح كرديم و در كنار عوامل مانند تحليل صحيح از حوادث، تخليه هيجان، اميد به آينده، دعا و نيايش و تغافل را نيز بيان نموديم. بنابراين توصيه ما تنها بي اعتنايي در برابر اين معضل نبود. اما اگر در شرايطي از حل مشكلي عاجز مانديم و در حقيقت كار از دست ما خارج بود، چه مي توان كرد؟ ما احساسات و تعهد و مسئوليت شما را كاملاً درك مي كنيم. هر جواني دوست دارد از زندگي آرام برخوردار باشد و از كانون گرم خانواده احساس آرامش نمايد. اين حالت مخصوصاً براي فرزند بزرگ تر محسوس تر است اما براي مقابله با آشوب ها و تنش هاي خانوادگي، ابزار مناسب در اختيار شما نيست.

اين اختلاف ريشه در اصل انتخاب همسر دارد، از اين رو به صورت مزمن در آمده است. در نامه از روش مذاكره با پدر يا وساطت بزرگ ترها اظهار يأس كرده ايد. و تقريباً همه راه ها را مسدود فرض نموده ايد، اما به شما توصيه مي كنيم مشكلات خود را با نااميدي و افسردگي دو چندان نسازيد. مشكل اختلاف پدر و مادر كفايت مي كند. بر اين اساس بيش از آن كه نگران پدر و مادر باشيد، نگران خود باشيد. آن ها با اين شكل زندگي، با همه مرارت هايش عادت كرده اند، اما شما و اعضاي ديگر خانواده كه در سنين جواني و نوجواني قرار داريد، قدرت تحمل اين بار بزرگ را نداريد، از اين رو بهتر است خود را از مشاجرات كنار بكشيد و به خود تسلّي بدهيد و از خداوند جهت اصلاح امور استمداد بطلبيد. در اولين فرصت ازدواج كنيد تا باتشكيل خانواده و زندگي مستقل به آرامش نسبي برسيد.